γράφει ο Γιάννης Ρισβάς, εκπαιδευτικός
O στόχος του συγκεκριμένου δημοσιεύματος είναι μια προσπάθεια αποτύπωσης της κατάστασης που διαμορφώνεται στο προεκλογικό αυτοδιοικητικό σκηνικό. Παράλληλα αποσκοπεί και σε ένα κάλεσμα νέων ανθρώπων που θα έπρεπε να στελεχώσουν υπάρχοντα ή νέα ψηφοδέλτια. Νέοι άνθρωποι με συγκεκριμένα – ή όχι- χαρακτηριστικά που θα δώσουν κάτι ανανεωτικό και θα εξάψουν το σχεδόν ανύπαρκτο ενδιαφέρον των ψηφοφόρων. Άνθρωποι οι οποίοι θα απεγκλωβίσουν πολλούς περισσότερους που κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους αρνούνται να συμμετάσχουν θεωρώντας ότι αυτό μόνο αρνητικά μπορεί να αποβεί για εκείνους.
Η αλήθεια είναι ότι συνολικά η πολιτική διανύει μια περίοδο παρατεταμένης ανυποληψίας. Η διαχείριση των κοινών και μάλιστα σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας ενώ θα έπρεπε να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλων των πολιτών – σε λίγο θα εκλέξουν δημοτική αρχή για πέντε πλέον χρόνια – αντιμετωπίζεται με ένα γενικότερο μούδιασμα , χωρίς ενεργοποίηση και σπίθα ελπίδας. Άτομα αδρανή και παθητικά περιφέρονται αγωνιζόμενα να αποδεχτούν ένα τελικό αποτέλεσμα που φαντάζει μονόδρομος. Στο στίβο της διεκδίκησης της ψήφου προβάλει ένα φαβορί και κάποιοι διεκδικητές που αποφάσισαν να πέσουν μαχόμενοι περισώζοντας ό,τι απομένει από το πολιτικό τους παρελθόν και επιδιώκοντας να προσγράψουν μια τιμητική ήττα στη δύση της πολιτικής τους καριέρας. Τέλος, αμετανόητες κομματικές ομάδες επιχειρώντας να δικαιολογήσουν ή να διαφυλάξουν το όποιο πανελλαδικό ποσοστό τους, στηρίζουν υποψηφίους αρνούμενοι να δεχθούν ότι κάποτε πια οι καιροί πρέπει να αλλάξουν.
Σπανιότατα όμως η παράσταση για ένα ρόλο ευνόησε τη δημοκρατία. Πολύ δε περισσότερο όταν ο ρόλος αυτός συνοδεύεται από θέαμα δυσανάλογο της ουσίας , τακτικές που παραπέμπουν σε προηγούμενες δεκαετίες και ανάδειξη εχθρών της προόδου του τόπου αόρατων για το ευρύ κοινό. Και όλα αυτά με ασθενικά στελέχη που συμφωνούν γιατί δεν ξέρουν να διαφωνούν. Ένας άνθρωπος που κατόρθωσε να συγκεντρώσει με άνεση ένα τεράστιο ποσοστό στις εκλογές που προηγήθηκαν είναι σίγουρα άξιος της συγκεκριμένης νίκης. Η δημοκρατία όμως επιβάλλει στον κάθε υπηρέτη της να εξελίσσεται και να επιδιώκει τη βελτίωση του. Και αυτό δε γίνεται με μέτριους συνεργάτες ( προφανώς η αναφορά σχετίζεται με την πλειονότητα και όχι το σύνολο) και ανύπαρκτη αντιπολίτευση (πάλι μιλώντας για την πλειονότητα). Η αξία ενός ηγέτη είναι γνωστό ότι αποτυπώνεται και στην επιλογή των βοηθών του.
Στην αντίπερα όχθη παρουσιάζεται βουβή και αδρανοποιημένη μια αντιπολίτευση που συνεχώς παραπονιέται για την έλλειψη βήματος προκειμένου να εκφράσει τις αντιρρήσεις και την κριτική της. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει το δαιμονιώδη ρυθμό δηλώσεων του δημάρχου και συχνά ψέλλιζε τις αντιδράσεις της. Αυτό όμως είναι αρνητικό για την πρόοδο όλων. Ο ρόλος της ήταν εξίσου σημαντικός με αυτόν της συμπολίτευσης .Δεν τον άσκησε με επιτυχία, τον θυσίασε στο βωμό της αδράνειας. Τώρα αφυπνίζεται, αφού έχει συνηθίσει να αγωνίζεται, αλλά τι μπορεί να μαζέψει;
Με όλη αυτή την κατάσταση προφανώς καθόλου δεν είναι περίεργο ότι τίποτα νέο δεν παρουσιάζεται ενόψει εκλογών. Οι γνωστοί διεκδικητές, φωνακλάδες και σιωπηλοί, ζώστηκαν πάλι τα όπλα τους και ξαναβγήκαν στο κυνήγι. Υποτονικά για να μην τρομάξουν το μουδιασμένο πλήθος που έντρομο αγωνίζεται να περισώσει ό,τι
μπορεί από τη γενική κρίση οικονομίας και αξιών που αποτελεί τη μόνιμη και απειλητική συγκάτοικό του. Και την τελευταία στιγμή θα χαρίσει την ψήφο του στον ένα ή στον άλλο θεωρώντας ότι τίποτα δε θα άλλαζε αν έκανε κάτι διαφορετικό. «Ας επιλέξουμε την εύκολη λύση ώστε να μείνει χρόνος να ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματα.»
Μάλλον εδώ γίνεται το λάθος. Ας επιλέξουμε μια φορά το δύσκολο δρόμο! Και αυτός είναι ο δρόμος της ενασχόλησης, της συμμετοχής, της δράσης. Τι έχει να χάσει ένας νέος άνθρωπος που ποτέ ως τώρα δεν έχει ασχοληθεί με τα κοινά, αν το κάνει τώρα για πρώτη φορά; Είναι άπειρος; Η εμπειρία είναι βέβαιο ότι βοηθά το σύνολο ή τον κάτοχό της;
Δεν έχει γνώση και σχέδιο; Ας έχει εντιμότητα και ειλικρινές ενδιαφέρον για τον τόπο του, ας αποστρέφεται το λαϊκισμό και τις παλλαιοκομμάτικές πρακτικές και πάνω απ’ όλα ας έχει διδαχθεί από την κρίση ότι το σημαντικό είναι το εμείς.
Βάζοντας κατά μέρος το υλικό συμφέρον και την ικανοποίηση της οποιασδήποτε ματαιοδοξίας, ας δούμε τι μπορεί να πετύχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου