Εδώ Λονδίνο: Δεν υπάρχουν περιθώρια για «οργισμένη ψήφο».

www.protagon.gr

Η ανατριχίλα των ημερών συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό της σε εκλογικά αποτελέσματα, πιθανολογούμενες πολιτικές συγκυρίες, με πολλούς να επιδίδονται σε ντετερμινιστικές προβλέψεις, απαξιώνοντας έτσι την ανθρώπινη πρωτοβουλία ως «διαγνωστικό» εργαλείο οποιουδήποτε κοινωνικού μιάσματος. Η εύκολη λύση είναι να απέχεις, να παρατηρείς το μόρφωμα από το μικροσκόπιο, να ανακυκλώνεις την ύπαρξή του, διογκώνοντας έτσι επιδερμικά τη συμπτωματολογία του και να το εγκαταλείπεις στη μοίρα του. Αρνούμαι να πιστέψω στη μοίρα που μας καθορίζει, αγνοώντας κατ' ουσίαν την «χείραν μου». Αν η συνείδησή μας επιλέγει αποκλειστικά το «Συν Αθηνά», τότε η προβατοποίηση θα ενδυναμώνει τον μηχανισμό της, απειλώντας ακόμα πια άμεσα την εξέλιξη του homo sapiens στην παραμορφωτική έκφανσή του σε homo ovisarie(n)s.



Σε μια παρέα μεταναστών, νεο-μεταναστών και Βρετανών και τη διάθεση πολιτικού «διαφωτισμού», η κουβέντα, με πυρήνα το κράτος πρόνοιας της Μ. Βρετανίας και την προστασία του, επικεντρώθηκε στην άνοδο της νεο-φασιστικής και ναζιστικής ακροδεξιάς. Γνωστές οι θέσεις του Κάμερον και των Συντηρητικών με στοχευμένο μακροπρόθεσμο πλάνο τη διατήρηση μιας ισχυρής και ανταγωνιστικής οικονομίας, πυροδότησαν διαμάχη περί του μεταναστευτικού εγκλεισμού. Αυστηρότερος έλεγχος της μεταναστευτικής εισροής με μείωση επιδομάτων και σε ορισμένους δήμους κατάργησή τους. Η λαθρομετανάστευση δεν ακολουθεί την αύξουσα πορεία των μεσογειακών χωρών, μιας και τα σύνορα δεν είναι τόσο διάτρητα σε συνδυασμό με τη λειτουργία προγραμμάτων οικονομικής και κοινωνικής ενσωμάτωσης των μεταναστών. Το πολυπολιτισμικό όραμα της αγγλοσαξωνικής κουλτούρας θα μπορούσε πλέον να χαρακτηριστεί νομοτελειακό. Το ζητούμενο όμως είναι αν αυτή η  «νομοτέλεια» είναι ο παραμορφωτικός καθρέφτης μιας κοινωνίας κατ' επίφαση ελεύθερης.

Ο Tom μεγάλωσε και ζει στο Λονδίνο, εδώ και 48 χρόνια. «Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι πια ένα εργοστάσιο χρυσού. Έχει γίνει ένας οικονομικός τροχός, που υπηρετεί τη γενικευμένη σύγχυση ενός μοντέλου καπιταλιστικού. Μονοδιάσταση γνώση, ρομποτοποίηση της νόησης και κατάργηση της ανθρωπιστικής σπουδής. Δε με νοιάζει αν μεγάλωσα και ζω ανάμεσα σε μετανάστες. Είναι παρεπόμενο της διαίρεσης των πληθυσμών μέσα από τη δικτατορία της θρησκείας κυρίως, έτσι και αλλιώς. Με νοιάζει, που πλέον ζω σε μία πόλη που η γκετοποίηση απειλεί την ασφάλειά μου όσο και  αυτή των παιδιών μου. Δε φταίνε οι μετανάστες. Φταίει η συστηματική εκμετάλλευσή τους. Αν χρειαστεί να πάρει η κόρη μου σπουδαστικό δάνειο 10.000 λιρών και να δουλεύει περισσότερες ώρες, γιατί το ενοίκιο του δωματίου της φτάνει πια τις 700 λίρες, για ποιο δικαίωμα στην παιδεία πια μπορούμε να μιλάμε;». Η ελιτίστικη εμπορευματοποίηση της παιδείας. Ο φόβος της κοινωνικής διάσπασης και ένα εκπαιδευτικό μοντέλο που υπηρετεί τους έχοντες την οικονομικήν κεφαλήν κλίναι.

Η Amy, 28 χρονών, από το Newcastle. «Το σύστημα των επιδομάτων πρέπει να καταργηθεί για αυτούς που ευνοούνται λόγω της θρησκευτικής προστασίας. Όχι, ότι και εμείς οι Βρετανοί δεν το εκμεταλλευόμαστε. Η ξαδέρφη μου έμεινε έγκυος στα είκοσι ένα και επειδή δεν ήθελε να παντρευτεί, αποφάσισε να κρατήσει το παιδί και να μένει με την πρόνοια του κράτους σε ένα σπίτι τριών δωματίων και με επίδομα άνεργης και ανύπαντρης μητέρας. Το ξέρετε ότι δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή της και είναι μεγαλύτερη από μένα;». Ένα κράτος πρόνοιας θα υποστεί διάβρωση του εκτεταμένου προγραμματισμού του, αν δεν προβεί σε μία αναλογική κατανομή των υπηρεσιών του, συνυπολογίζοντας τα αριθμητικά φθίνοντα ή αύξοντα μεγέθη.

Η Βernadette, μίλησε τελευταία. Ουγγαρέζα Ρομά, 33 χρονών, ζει 9 χρόνια στο Λονδίνο. «Μέχρι τα δεκαεννιά μου χρόνια πολεμούσα τον πατέρα μου γιατί δε μπόρεσε ποτέ να δεχτεί ότι ο φίλος μου δεν ήταν Ρομά. Τα επόμενα πέντε χρόνια πολεμούσα για την παιδεία των Ρομά στην Ουγγαρία και αποφάσισα να σπουδάσω ψυχολογία για να μπορώ να προσφέρω αυτό που δεν μου πρόσφερε κανείς μέχρι τότε. Είδα 23 σπίτια μέχρι να καταφέρω να νοικιάσω ένα στη Βουδαπέστη. Όταν ήρθα εδώ, η μοναξιά και ο θυμός άρχισαν να καταλαγιάζουν. Βρήκα και άλλους Ρομά που κατάφεραν να διατηρήσουν την κουλτούρα μας σε μια κοινωνία πιο ελεύθερη. Αλλά αποφάσισα να πάρω το βρετανικό διαβατήριο, για να διαφυλάξω την παραμονή μου στη χώρα σε περίπτωση που η Μ. Βρετανία κλείσει τα σύνορα. Το κίνημα των νεοναζί στην Ουγγαρία είναι ανεξέλεγκτο, είμαι στόχος για αυτούς». Ο ψυχολογικός βιασμός των συνειδήσεων, ο μόνιμος φόβος που βιώνουν οι μειονότητες και ο κοινωνικός αποκλεισμός τους.

Δεν έχεις περιθώρια πια για ενοχικές συνειδήσεις και «οργισμένη ψήφο», εθελοτυφλώντας συνειδητά, θεωρώντας ότι έτσι θα είμαστε πάντα οι μαριονέτες της παγκοσμιοποίησης. Η αύξηση των μεταναστατών αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη αιτία διχασμού της βρετανικής κοινωνίας. Όπως και κάθε κοινωνίας που επιδιώκει την ταυτόχρονη ευημερία της οικονομίας, με την αδιαμφισβήτητη συμβολή των μεταναστών, και τη διαφύλαξη της εθνολογικής της ταυτότητας. Και αυτός ο διχασμός δεν υποκρύπτει ξενοφοβία, όσο και αν κάποιες φορές μεταφράζεται σε ρατσισμό.

Όταν, όμως, στην επιδίωξη αυτής της διαφύλαξης, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι θεμελιώδεις ελευθερίες «στειρώνονται», τότε η διαιώνιση του εθνικισμού δεν θα υπονομεύει συστηματικά μόνο τη δημοκρατία, αλλά και θα είναι πάντα η τροχοπέδη του «άνω-θρώσκω».